روزهای ما و هزار شب مان
سلام
بهاریازده
نیکى به والدین یک امر انسانى است ، نه فقط ایمانى : « وَ وَصَّیْنَا الْإِنْسانَ »
هم از خودم راضی ام هم شاکی، هم دلم می‌خواهد بنویسم هم نگرانم! اینها تمام حس هایی است که این روزها دارم
امــــروز رو دوست ندارم... شاید خسته بودم ولی متوجه نبودم
گفته می شود سالمندان مثل بچه ها هستند؟!
خداییش ناسپاسی و پرتوقعی کهنسال شباهتی به معصومیت کودکی دارد؟ پس آن بلوغ و رشد فکری کجاست!
و
توصیه می شود صبور باشيم و لبخند بزنيم. (در بسياري از مواقع سالخوردگان برخي رفتارهاي کودکانه از خود نشان مي دهند که شايد شما از ديدن اين رفتارها يا شنيدن اين استدلالها ناراحت و کلافه شويد ولي توجه کنيد که اين طرز برخوردها اقتضاي دوران کهولت سن است پس يک لبخند صادقانه در اين مواقع حکايت از فهم و درک شما دارد.)
لطفا برای درک و فهم بیشتر همطاف دعا بفرمایید. متشکرم
قدر نوشت:
دارم فکر می‌کنم بهترین دعایی که می‌شود در این شبها کرد چیست؟
عاقبت بخیری... بَه‌بَه
یک دعای خوب دیگر هم دعا برای بزرگ شدنمان ست. سن‌مان قد کشیده و فهمیده‌ایم که زندگی بدون روزهای بد نمی‌شود، زندگی بدون غم و بی پولی و بیماری و ...نمی‌شود ، اصلا زندگی بدون امتحان نمی‌شود.
می‌شود به خدا گفت که خدایا زیر سبیلی رد کن و امتحان نگیر!
به جایش باید گفت : خدایا بزرگ و بزرگترم کن. قوی‌ترم کن . آنقدری که از پس امتحاناتت هر چند سخت بربیایم
برقرار بمانید و راضی